Τη βαριά κληρονομιά του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου έχει να σηκώσει στις πλάτες του ο νεοεκλεγείς Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, μετά τα καθήκοντα που αναλαμβάνει προς όφελος της Εκκλησίας της γείτονος.

Ο Αναστάσιος είχε από πολύ νωρίς διακρίνει τις αρετές και τα προσόντα του Ιωάννη, καθώς και το πνευματικό του ανάστημα, ώστε να τον επιλέξει και να τον προετοιμάσει για μια ορθή ποιμαντορία στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Αδιαμφισβήτητα, όπως είπε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης, κ.κ. Βαρθολομαίος, στον επικήδειό του κατά την εξόδιο ακολουθία, «ο Αναστάσιος είναι αναντικατάστατος και ο αποχωρισμός του συνιστά σεισμό στα θεμέλια της Εκκλησίας». Παρ’ όλα αυτά, η πορεία του διαδόχου θα έχει αρκετές προκλήσεις, ώστε να τον κρίνει η Ιστορία.

Η συνάντηση

Ο 69χρονος νέος προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας υπήρξε ο πρώτος Αλβανός επίσκοπος που χειροτονήθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο μετά την ανασυγκρότηση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της γείτονος. Αλλωστε, ενώ ήταν στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στο Μπρούκλιν, μόλις έμαθε για την παρουσία του στην Αλβανία, ταξίδεψε αμέσως για να τον συναντήσει. Από το 1992, όταν συναντήθηκαν οι δύο άνδρες, συνδέθηκαν στενά.

Η προσωπικότητα και η διαδρομή του νεαρού Ιωάννη είχαν συγκινήσει τον Αναστάσιο, ενώ θαύμαζε το γεγονός ότι αυτός ο νέος, στη μετά Χότζα Αλβανία, ενδιαφερόταν τόσο για τα θρησκευτικά θέματα. Οι διηγήσεις του Ιωάννη στον Αναστάσιο για τον πόθο του να βαπτιστεί κρυφά και να τρυπώνει με προσοχή σε κάποια σπίτια της Κορυτσάς τις νύχτες, ώστε να συμμετέχει σε συναντήσεις της μικρής ορθόδοξης κοινότητας, δημιούργησαν στον Αναστάσιο τη βεβαιότητα ότι η σπίθα που υπήρχε μέσα σε αυτόν τον νέο για τον Θεό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε φλόγα.

Η αποφασιστικότητα του Αναστασίου για ανασύσταση της Εκκλησίας είχε ενθουσιάσει, άλλωστε, τον Ιωάννη, ο οποίος μετά το τέλος των σπουδών του δεν ενέδωσε στις προτάσεις που είχε στην Αμερική να παραμείνει ως ιερέας, αλλά ανυπομονούσε να επιστρέψει στην Αλβανία, στο πλευρό του Αναστασίου. Από το 1996 και μετά, ως βοηθός πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Αναστάσεως του Χριστού και στη συνέχεια ως μητροπολίτης Κορυτσάς, άρχισε να δείχνει τα δείγματα που ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος θεωρούσε απαραίτητα για την πορεία του.

Η βαριά κληρονομιά

Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ήταν άνθρωπος της ειρήνης και της καταλλαγής. Μεγάλα ζητήματα που τον απασχολούσαν για την Ορθοδοξία τα επικοινωνούσε με τον διάλογο και χωρίς εντάσεις. Τις μεγάλες του αντιθέσεις και διαφωνίες για σοβαρά ζητήματα δεν τις εξέθετε με συγκρούσεις, ώστε να μη διακινδυνεύει την ενότητα της Εκκλησίας.

Τρανταχτό παράδειγμα ήταν η αναγνώριση του αυτοκέφαλου για την Εκκλησία της Ουκρανίας, για την οποία, ενώ είχε διαφωνίες, δεν στάθηκε ποτέ απέναντι σε αυτή την απόφαση με ανακοινώσεις και αντιδράσεις. Ηταν στρατιώτης της Εκκλησίας και έκανε υπακοή στις εντολές της, γι’ αυτό άλλωστε άφησε την Αφρική και πήγε στην Αλβανία όταν του είπαν ότι είναι εντολή της Εκκλησίας. Αυτές τις αρετές αφήνει λοιπόν ως κληρονομιά, αρχικά στον διάδοχό του, τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, τον από Κορυτσάς Ιωάννη, οι οποίες πραγματικά τον βοήθησαν στη δύσκολη διαδρομή του. Μια διαδρομή που πλαισιώθηκε από δυσκολίες, εμπόδια, μοναξιά, αντιθέσεις, εκβιασμούς, εγκληματικές ενέργειες σε βάρος του και απειλές.

Ομως, σε αυτή τη βαριά κληρονομιά περιλαμβάνονται και τα αποτελέσματα του διεθνώς αναγνωρισμένου έργου του μακαριστού Αρχιεπισκόπου: για τον Κλήρο και τις οικογένειές τους ήταν πατέρας, τους καθοδηγούσε στις δυσκολίες, ενώ ενδιαφερόταν για την εκπαίδευση και την επιμόρφωσή τους. Ελεγε πάντα ότι «πρέπει να ζουν με αξιοπρέπεια και να έχουν αίσθηση και γνώση των γεγονότων και των καταστάσεων παγκοσμίως».

Η φροντίδα

Το έργο αυτό της ανθρώπινης επαφής και της πατρικής φροντίδας είναι ένα από τα σημαντικά που πρέπει να διαχειριστεί ο νέος Αρχιεπίσκοπος, όπως φυσικά και τα οικοτροφεία, τα γηροκομεία, τις βιβλιοθήκες, τους ναούς και τις μητροπόλεις σε όλη την Αλβανία, τη νοσοκομειακή και ιατρική περίθαλψη που παρέχεται στις δομές της Αρχιεπισκοπής, καθώς και τη συντήρηση και τη φροντίδα κτιρίων και μισθών, τα οποία ήταν πάντα ένα μεγάλο ζήτημα για τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος νυχθημερόν πάσχιζε για την εύρεση πόρων. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης, έχοντας χρηματίσει δίπλα στον προκάτοχό του, γνωρίζει και τις ανάγκες και τις δυσκολίες όλου αυτού του δημιουργήματος και σίγουρα έχει αντιληφθεί και την επιτακτική ανάγκη να συνεχιστεί αδιάκοπα αυτή η προσφορά της Εκκλησίας της Αλβανίας στον άνθρωπο.

Δημοσιεύτηκε στα Παραπολιτικά